هیچ با حاصلِ دهقان نکند سیلِ ملخ
آنچه با حاصل این مُلک نمودید امسال
جمکران دور، جمکران نزدیک
قصه ی پر غصه جمکران تنها به چاه و مناره های پر تعداد سر به فلک کشیده اش خلاصه نمی شود.
در قسمت جنوبی مسجد جمکران میان بیابانهای تفتیده، فقرستانی ست که هر ثانیه کوس رسوایی ایمان های خرافی و ریایی را می زند. در آنجا و در کنار دامداری ها و … کوخ نشینان ایرانی و افغانی در کپرها و ساختمان های نیمه کاره، بدون امکانات شهری و بهداشتی مناسب، در فقر مطلق زندگی می کنند و چشم هیچ کس آنها را نمی بیند.
خیالتان همه تخت است چرا که مطمئن هستند در شهر مراجعی که میلیاردها میلیارد خمس و زکات و سهم امام را به صورت سالانه و ماهانه دریافت می کنند، در شهر هزاران هزار روحانی مادی! در شهر حوزه علمیه و بودجه های میلیاردی! در شهر جامعه المصطفی طلاب خارجی، در شهر هزار نهاد فرهنگی بی خاصیت، ماهی و سالی کسی سری به این بینوایان نمی زند که نمی زند.
خیالتان همه تخت است که در کنار مسجدی که هزار هزار زائر چهل هفته نذر نماز امام زمان در مسجد می کنند، کسی نگاهی به ضلع جنوبی مسجد نمی کند که مبادا اسکناسی را به اشتباه از صندوق شیشه ای تحریک کننده مسجد دریغ دارد و به این بیچارگان سپارد.
آنجا سومالی ایران است. کافی است یک ماشین فرمانش به سمت چپ جاده جنوبی مسجد بچرخد، آنگاه است که قحطی زدگان،از میان کپرها ده ها کودک و زن و مرد به سمت ماشین برای کسب لقمه نان و لباس یا عروسکی هجوم میاورند.
برای اینکه کاری کرد
توصیف آنچه در زیر عبای دین در این محله نفرین شده چسبیده به مسجد می گذرد، سخت است و درد است و زهر است و توصیفش همین ایمان نیم بند را هم به تاراج می برد که کاش ببرد …
به هر صورت اگر گذارتان به هر دلیلی که مهم هم نیست به جمکران و قم افتاد، با خود لقمه ای نان و یا هر آنچه که می دارید و می توانید ببرید.
آنجا هیچ چیز نیست. دقیقا هیچ چیز
جمعیت: چهل خانوار
نیازهای اصلی: لباس و مواد غذایی
آدرس: جاده ضلع جنوبی مسجد جمکران به سمت کوه دوبرادران و قبرستان، سمت چپ … از کنار جاده چهره های تکیده افغانیها و ایرانیها فریاد میزند که …
البته اگر چشمی جستجو گر باشد
جمکران سومالی ایران
نویسنده: مهدی رزاقی طالقانی
