زندگی زیراکسی

تن آدمی شریف است، چه به جان ادمیت و چه به نام ادمیت و چه به آنکه به موهبت است برای دیدن گیتی و لمس عاشقانه و هزار لذت دیگر.
اما همه ی آدمی که تن نیست
آدمی که رشد نمی کند
آدمی که همان می ماند
آدمی که حرکت نمی کند

آدمی که می ماند …
مرده است
آنها که مهاجرت کرده اند و سالی دو سالی چند سالی یک بار، آدم های سابق زندگی شان را می بینند
این نوشته را بهتر می فهمند
که آن ادم هایی که همان اند که بودند، گویی مردگانی متحرک اند
در اطراف من چه بسیاری اند آدمهایی که در بیست سالگی … سی سالگی و یا چه میدانم فلان سالگی شان مانده اند …مرده اند

من آدمی را می‌شناسم که در یک قطعه موسیقی فریز شده

یکی را می‌شناسم که شصت سالش هست اما در شیرینی اتفاقات زیرزمین خانه مادر بزرگ مانده و آرزوی جهانی مانند یک زیرزمین را دارد
من مرده گنده‌ای با یک من ریش و پشم را می شناسم که در دوم خرداد مانده و هنوز خاتمی برایش منجی است و تَکرار می کند
و یکی را می شناسم که کاپشن احمدی نژادی‌اش را از سال ۱۳۸۴ اتو می زند
در وصف و شمارش آنها که در راهپیمایی های هشتاد و هشت مانده‌اند و رزمندگانی که که هنوز در فاو و جزیره مجنون مانده‌اند حرفی نمی زنم، اینها فرقی نمی‌کنتد کدام سمت تاریخ ایستاده‌اند، همین که ایستاده‌اند و حرکت نمی‌کنند کافی است
من کسی را می شناسم در نوجوانی تنها حرفش درباره سینمای کیمیایی بود و هنوز هم از گوزنها، غلو می زند و مرد فیلم‌های کیمیایی را تنها مانع سقوط اخلاق در جامعه ایران می‌داند
و یکی دیگر را می شناسم که عاشق توهمات پشت پرده سیاست است و در بیست سال اخیر که سه باری دیدمش، هر بار با من حرف می زند می فهمم، هنوز مهمترین واقعه سیاسی تاریخ را ۱۱ سپتامبر می‌داند و و هنوز صدام و بن لادن را زنده می‌داند و هنوز …
یکی از دوستانم در تکنولوژی پانزده سال قبل مانده و هنوز غول صنعت تلفن همراه را نوکیا می‌داند
و چه بسیارند آنها که تنظیم مدل موی شان از نوجوانی یک شانه به بالا زدن است
و چه بسیار تر آنها که خدا دارند و منبع شناخت شان کماکان لگدهای پیش از نماز صبح پدرشان است
از بت پرستان شریعتی که او را نادره دوران می دانند
و دیوانگان هدایت که او را تنها دردمند تاریخ می دانند
و عاشقان فروغ و شاملو هم در اطراف من چه بسیار بسیارند که …
فرقی نمی کند یکی با یک برند می ماند و یکی با یک شخصیت، یکی با یک خدا می ماند و یکی با یک تیپ، یکی با یک زاویه نگاه می ماند و یکی در یک واقعه تاریخی …
اینها آدم های مرده‌اند … بحث خوبی و بدی نیست، بحث یک علاقه و حرف هم نیست.
درگیرشان که می شوی می فهمی آن حرف و علاقه تکراری، تنها جزئی از یک کل تکراری ست
بحث ماندن و امدن است
اینها ادم های متوازنی نیستند
کسل کننده اند
قابل پیش بینی‌اند
تکراری اند
خلاصه تن  آمده و فکر مانده که معنایش زنده بودن نیست
یک زندگی زیراکسی ست
همانقدر مسخره
همانقدر الکی …
شلپ شولوپ
شلپ شولوپ

زندگی زیراکسی

نویسنده: مهدی رزاقی طالقانی